Gururlu insanoğlu

 
          -Kendimiz ile o kadar çatıştık ki zamanı geldiğin de umutlar bile kendini sakladı,
konuşmayı yasakladı ve  anlatamadık birilerine , korkular , umutlar ile savaştı ve onlar galip çıktı.  Dudaklarımız genişlemedi, aşağı doğru çekildi. Gözler, yaş ile kendini yenilemedi. Hapis kaldı içeride ve nehirler akmadı ileriye.

              Suçlu kimdi? duygularımızın yoğunluğu mu karışıklığı mı ?. Bizi çevreleyen insanlar ve her kafadan kendisinin haklı olduğunu savunan sesler. İşitmeyi reddetmiş kulaklarını tıkayan insanlar. Gözlerini kapayıp unutmaya çalışanlar , dilini dahi kıpırdatmayanlar. Nasırlaşmış eller ve  toprağı avuçlayarak  derinlerde kendinden bir şeyler arayan gözler.
               Umutlar ne içindi. Beklentiler ne için ?. Koca bir topluluğun önüne çıkıp senin için bağırdıklarını hayal ediyorsun .Aralarından birini seçip diğerlerine gözlerini kapatıyorsun. Biriktirdiğin duyguları ona veriyor, kendini teslim ediyorsun.
                Suçlu kimdi ? son sözleri keşke ile dolup onlar için çırpınışlar. Kendisi için yaşayıp yanında onları da istemek. Sözlerinin, davranışların ile çelişmesi miydi bu.
  Suçlu bizdik. Biz tektik , doğumda kendimiz için ağladık , büyürken kendimiz için çabaladık , ölürken de suçlu biz olmalıydık. Söyleyemediğimiz sözleri söylemeli , düşünceleri akıtmalıydık. Şüphe kalmamalıydı , boş sayfalar dolmalı, gözler etrafı izlemeli ve kulaklar onların seslerini işitmeliydik. Ellerimiz birbirlerine kenetlenmemeli onun ellerinide tutmalıydı. Suçlu bizdik, sizleride düşünmeliydik.