Tarifsiz özlem

      Son bir kaç saniyedir nefes alış veriş hızımı hesaplama çalışıyorum. Daha hızlı , daha yavaş , hızlı - hızlı ve yavaş. Gözlerimi açmayalı yıllar olmuş gibi. Ya gözlerim kapalı yada öyle hissetmemi sağlıyorlar. Kolumu hissediyorum , bacağımı,  ayaklarımı , parmaklarımı  ama sanki artık bana ait değillermiş gibi. Gözlerimi kapattığımı hayal ediyorum , yatağıma uzanıyorum ve gözlerimi kapatıyorum...

    Yıllar önce gülüyordu insanlar , neye güldükleri önemli değil gülmeyi biliyorlardı onu hissediyorlardı. Ağlamayı ,tatmayı , aşık olmayı. Birbirine sarılıp mutlu olan insanlar yada hıçkırarak ağlayanlar. Aşkın tarifini yapamam eskiye gidip gelsem yine bir şeyler anlatamam sizlere. Sadece o diye tarif edebilirim o vardı o mükemmel his ve ismi aşktı.
   
     Yavaş yavaş yıkılan duygularımızın yerini tek bir duygu aldı 'bencillik'. Tek bir duygu tüm dünyayı nasıl değiştirebilir. Bizleri nasıl esir alabilirdi. Gözyaşlarımızı nasıl söküp alabilirdi. Kopardı bizleri sevdiklerimizden , eşlerimizden , dünyadan, doğudan, batıdan, güneyden ve kuzeyden , kopardı ve aldı.